προπεμπτήριο

το / προπεμπτήριος, -ον ΝΜΑ

νεοελλ.

1. βούλευμα, μετά από αίτηση προς το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών, με το οποίο μπορεί να διαταχθεί η προσωρινή αποφυλάκιση προφυλακισμένου, με καταβολή εγγύησης

2. πράξη τού δικαστηρίου για προσωρινή απαλλαγή πτωχεύσαντος από την προσωποκράτηση

μσν.-αρχ.

αυτός που προπέμπει, που συνοδεύει («ὕμνους ἐξοδίους τε καὶ προπεμπτηρίους», Μηναί.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < προπέμπω + κατάλ. -τήριος (πρβλ. προσκλη-τήριος)].